Nu van Kenia terug naar Tanzania

Daar zijn we dan eindelijk weer!
Van Makuti vilage, waar we twee rustige weken hebben doorgebracht, zijn we opnieuw afgereisd naar het zuiden van Kenia maar nu langs de kust richting Tanzania.  Bij Mombasa stad met de autoferry naar Tiwi beach waar we een plek op het strand vonden bij Twiga lodge and campsite. We stonden daar fantastisch op het strand vlakbij de zee en dat voor € 4,- pppd. Daarnaast hebben we daar en paar leuke reizigers leren kennen. De Duitse  Lilly, de zuid Afrikaanse Reaggie en een jong stel uit Israël.  Met elkaar midden op het strand aan de braai en daarna de maaltijd afsluiten met een mooi kampvuur, FANTASTISCH Op dit moment hebben we mbv Facebook nog steeds contact met de Duitse Lilly, die al 30 jaar (en in dezelfde  periode heeft ze ook drie echtgenoten versleten) met een even oude Toyota Landcruiser door Afrika rijdt en af en werkt als interimmanager bij verschillende lodges. Ze bestaan dus nog van die stoere bitches uit de Flowerpower tijd!
Vanuit Tiwi naar Shimoni gereden waar we wilden snorkelen in het marine reserve. We vonden daar de lodge en campsite Firefly in bezit van een Nederlandse eigenaar (die er niet was op dat moment alleen zijn zus en zwager uit Nederland). Wat een fantastische plek is dat: zwembad met loungebanken en ligstoelen met dikke kussens en alles goed verzorgd en schoon. Daarnaast hadden ze boven de lagune houten terrasjes gemaakt waar wij onze eigen stoelen hebben neergezet en zodoende kreeg het ontbijt, de lunch, de borrel en het diner een extra dimensie! De zonsop- en ondergangen waren adembenemend hier. Helaas niet gesnorkeld: de zee was te ruw en daardoor het zicht beperkt! Ontzettend jammer maar wel vanaf het terras een zeeschildpad kunnen waarnemen en fotograferen, te gek! Ook Lilly was ons komen vergezellen op Firefly en we hebben met elkaar weer gezellige en zonnige dagen mogen beleven. Het enige nadeel van deze campsite is de kleine plekken om de auto te parkeren tussen dikke begroeiing  en langs de paden,  daardoor geen wind en dus dampend heet in de nacht.
Vanuit Shimoni zijn we vervolgens rechtstreeks naar de grens met Tanzania gereden en vlak voor de grens kregen we nog even een politiecontrole gratis. De eerste vraag van de agent was; “wat is that”, wijzend op Bushi, “ a restaurant? No sire, this is not a restaurant this is our house! Ok, i want your house! Sorry sir, our house is not for sale! Ok, pitty, drive on! Vreemd gesprek maar snel optrekken dan maar en wegwezen richting de grens. 
Deze grens was weer een verademing, één  gebouw met 4 beambten maar de grens van Tanzania naar Zambia was weer een drama! Tien keer van het ene naar het andere kantoortje en weer terug om overal weer te moeten betalen voor een volgend stempeltje! Vervolgens te voet over de  grens lopen naar Zambia om een verzekering af te sluiten en weer terug lopen voor stempeltje nummer tien, pffff. Na drie uur hadden we daar de douanaformaliteiten weer achter de rug. Uitchecken Tanzania, Visum voor Zambia, de afgestempelde Carnet Tanzania uit, stempel Zambia in, de roadtax,, thirdparty verzekering,  council Tax, hè, hè,  we konden ook daar weer door!
Toch blijven we met onze blog nog even in Tanzania want daar hebben we mooie avonturen beleefd! Van Shimoni binnendoor, over een bar slechte dirtroad, naar de snelweg richting Moshi gereden. Een behoorlijk lange rit waarvan we dachten dat we het nooit in één dag zouden klaren maar rond 17.00 uur reden we Moshi al binnen en we mochten daar op de parkeerplaats van een hotel overnachten. Opnieuw weer op zoek naar de Kilimanjaro en mount Elgon helaas weer niet kunnen vinden in de bewolking, ha, ha. De volgende ochtend weer vroeg op pad richting Lake Manyara, even een pitstop in Arusha om boodschappen te doen bij Woolworths eindelijk weer kaas en lekker brood. De voorraadkast zat weer vol en de heerlijke cappuccino bij ons erin dus karren maar. We vonden via onze top Apps: i-Overlander en Maps-me, de campsite “Panorama view” en wat een uitzicht heb je daar over Lake Manyara, wauw! Opnieuw niet de beste kampeerplek maar het uitzicht van het terras op de helling van de berg maakte dat weer ruimschoots goed. Na enige informatie te hebben ingewonnen over een safari naar de Serengeti en de Ngongorrogoro  crater leek het ons verstandig om met een groep mee te gaan in plaats van met Bushi te rijden (ze rekenen voor een auto met buitenlands kenteken $ 150,- extra per dag naast alle parkfees en campsites😣). Daarbij waren de wegen zeer slecht begaanbaar door de vele stortbuien, rivieren buiten hun oevers getreden en bruggen overstroomd. Na enig onderhandelen met een Touroperator, die z’n Landcruiser nog niet vol had, een goede deal kunnen maken voor drie dagen en twee nachten Serengeti en de crater. Voor dat geld hadden we zelf niet kunnen rijden!

SERENGETI

We zouden de dag van vertrek om 09.00 uur opgepikt worden maar dat werd 10.00 uur omdat er een auto vastzat in de Serengeti die niet over de rivier kon komen door de floods daar. Er was een andere auto geregeld en daar gingen we dan. In de auto troffen we aan; een Canadees, een Russin, een Spanjool met z’n Portugese vriendin. Een bont gezelschap dus.
Je start de trip naar de Serengeti door de berg op de rijden vanaf onze campsite en  dan moet je eerst door de gate van de Ngongorrogoro  conservation area vandaar verder klimmend naar de volgende gate die van de Serengeti. Helaas bereikten we de tweede gate pas vijf uur later! Ook wij konden de rivier niet over! Duizenden liters water, stenen tot een vierkante meter groot en volgroeide bomen denderden over de enige brug naar de Serengeti: we zaten vast! Wij allemaal de auto uit met onze regenponcho’s aan en met open mond kijkend naar dit natuurgeweld. De gehele bodem naast de rivier bewoog door de keien en bomen die vervoerd werden door deze kolkende watermassa, bizar! Volgens de drivers zouden we over een uur of twee wel kunnen oversteken, ok daar vertrouw je dan maar op, nietwaar!
Na twee uur wachten durfde een vrachtwagen het van de overkant aan en ja hoor hij kwam heelhuids over de brug. Onze chauffeur George (een Maasai) riep ons snel allemaal terug naar de auto en startte de motor, hij ging het als eerste, van alle drivers proberen, met onze 4x4????!!! 
Aan beide zijden van de brug stonden inmiddels circa 100 auto’s, bussen en vrachtwagens te wachten. Zich, al toeterend, een weg banend door de mensen-en automassa, kwamen we aan bij de kleine stenen brug die zich ergens onder water bevond, ahhhhhhhh!!! Daar gingen we dan op weg naar God en de dood of naar de Serengeti? Welke van de twee het zou worden dat wisten we op dat moment nog niet. George gaf net voor de brug een lurk gas, reed vervolgend  de brug op en er rustig overheen door het water. Hij bleef de auto corrigeren,  die naar rechts werd gedrukt door de watermassa en bijna tot aan de rand van de brug doorschoot en toen weer volgas de helling op. Gehaald,, we leven nog! Top gedaan George! 
De weg voor ons was nu leeg dus met een behoorlijke snelheid vervolgden we onze weg naar de tweede gate, helaas! Na een half uur rijden een tweede brug onder stromend water. Aan de overkant stonden een paar Landcruisers die niet durfden over te steken. Onze driver ging in het Swahili in gesprek met een andere Maasai die daar ook vast stond met z’n kudde koeien. We konden uit het gesprek en de bijbehorende lichaamstaal opmaken dat ze het over het oppervlak van de brug, onder water, hadden. Er zat namelijk een spoelgat in het midden van de brug die we moesten zien te ontwijken.  Karin zat voorin naast George, hij keek haar aan en zei: cross your fingers, Karen! Ok!!!, daar word je dus niet rustiger van.  Karin zei; “mag ik dan eerst even m’n gordel losmaken zodat ik als we omgaan uit de auto kan komen?” maar George was al op weg naar de brug! Vol gas de brug aan de rechterkant op, in het midden scherp naar links en vervolgens plankgas naar boven! Yeahhhhhh, weer gelukt! Onze driver kreeg van de wachtende menigte voor deze stuurmanskunst een staande ovatie! Dit vergeet je toch je leven lang niet meer. Of het een verantwoorde actie van hem was, dat blijft de vraag maar that’s Afrika. Ze doen hier alles op gevoel en op hoop van zegen! Daarbij hebben ze gelukkig wel een schat aan ervaring opgedaan met het rijden op de Savanne en blijkbaar ook in snel stromend water!
We vervolgden  onze weg verder zonder problemen richting de tweede gate en daar konden we, na de gebruikelijke plaspauze, weer snel op pad. De Serengeti is een totaal ander gebied dan de Conservation area. De eerste is vlak en rood en de tweede bergachtig en groen. Bij het binnenrijden van de Serengeti vielen we direct met onze neus in de boter. De regentijd is namelijk de tijd dat alle wildebeesten in dit deel (het zuiden) van de vlakte zijn om te kalveren voordat ze weer aan het vervolg van de migratie beginnen richting de Masai Mara tegen het droge seizoen. De Mara-river voorziet ze daar dan weer van water en groen gras. Op deze wijze trekken ze ieder jaar in een ovaal in het rond tussen de Masai Mara en de Serengeti. 
Plotseling zagen we naast de weg honderden wildebeesten met hun kalfjes die plotseling allemaal in beweging kwamen en met de auto mee begonnen te galopperen, fantastisch! Deze galopperende kudde hebben we op film en we gaan proberen hem te downloaden op de blog. Ook leuk om te vertellen is dat aan het einde van deze kudde nog een paar geiten vrolijk met hen mee renden! Zo we waren nu echt op safari wat staat ons nog meer te wachten? We kunnen al verklappen, nog veel meer moois en spannends! 
Richting onze eerste kamp zagen we nog van alles: gazellen, hippo’s, giraffen, zebra's, jackhalzen, etc. Bij aankomst op de campsite de tenten en de slaapzakken uitgeladen. Wij hadden, zo bleek bij het opzetten, een klein tentje zonder stahoogte terwijl de rest van de safarigangers hoge tenten hadden. Het jonge Spaans/Portugese stel vroeg of we niet liever wilden ruilen? Tja, als je daaraan gaat toegeven, dan ben je niet alleen oud maar dan voel je ook gelijk zo oud! Dus nee, dank jullie wel. Als we slapen liggen we toch plat, grapten wij nog. Het bleek een geluk bij een ongeluk deze stoere zet van ons! In de nacht barstte namelijk een gigantisch onweer los en onze vriendelijke buren waren daarbij bijna de tent uitgespoeld terwijl ons tentje nagenoeg droog was gebleven! Ze waren zelfs zo lief om ons de volgende ochtend te vertellen dat ze zich heel schuldig hadden gevoeld als wij, net zo zeiknat als zij, uit de hoge tent waren gelopen. Wij kropen uit de onze maar wij waren wel droog, ha, ha.
Om 06.00 uur zaten we aan het ontbijt en om 06.30 uur waren we alweer bezig met de volgende gamedrive. Redelijk snel zagen we een luipaard met jong op een tak van een grote boom, wauw! Ons vierde luipaard in alle reizen naar Afrika (Mara; Mara; Nakuru en Kruger) maar deze keer een moeder met een jong, uiterst zeldzaam om dat tegen te komen! Wat een mazzelaars waren wij! Na een tijdje besloot moeders uit de boom te komen en richting onze auto te lopen (het jong bleef nog even bij de boom) waar we geruime tijd alleen stonden. In de verte zagen we andere safariauto's al van alle kanten onze kant opgereden (ze roepen elkaar op met hun bakkies). Toen het te druk werd zijn wij weer verder gereden en na een tijdje nog een cadeautje: een leeuwin met een prooi en ook zij naast de auto en weer waren wij als eerste ter plekke, bizar!
Kan het nog “wilder” of moeten we gewoon nu al tevreden zijn met deze vondsten. Eerst maar terug naar het kamp voor de lunch. Vlakbij de ingang van ons kamp lag er een gewonde hyena op de weg. Er stond al een auto van de veterinaire dienst vlakbij. De hyena bleek geraakt te zijn door een auto! We zagen weinig bloed en hij was nog enigszins bij kennis maar ademde snel. Wij zijn maar doorgereden want wij konden niets voor hem/haar betekenen.
Na de lunch de tenten inpakken en door de Serengeti naar de krater rijden dat was het plan. Nadat we de dierenartsen voorbij gereden waren zagen we aan de overkant van de weg in het veld een leeuwin lopen. Spannend beroep dierenarts in Afrika! Dat het voor ons net zo spannend zou worden konden we toen nog niet weten! We stonden circa 100 meter voorbij de artsen stil om de leeuwin voor hen in de gaten te kunnen houden en toen gebeurde het. Een tegenligger wilde erlangs en George stuurde de auto iets verder de berm in en op het moment dat hij er weer uit wilde sturen glipte er nog een tegenligger langs en toen zakten we scheef in de zachte berm weg. Met scheef bedoelen we echt scheef,  zo scheef dat de auto dreigde op z’n zijkant in een greppel te vallen. Snel allemaal er aan de hoge kant uit. Gelukt we waren eruit maar er liep nog een leeuwin in het hoge gras toch! Shit iedereen op z’n post, gelukkig we konden haar weer zien en volgen. Ze liep van ons en ook van de dierenartsen vandaan,  pfff, gelukkig.  Door het hoge gras was ze snel uit het oog maar niet uit onze gedachten. Leeuwen maken toch vaak een omtrekkende beweging om de prooi dus wakker blijven allemaal. Ondertussen was het op het weggetje zo druk geworden dat geen enkele, bij zijn verstand zijnde leeuw, een kijkje zou komen nemen bij dit oploopje. We zaten met de twee rechterbanden vast, muurvast!!! Voorruit, achteruit, linksom, rechtsom, niets hielp. De auto groef zich alleen maar dieper in aan één kant. Slepen dan maar. Ook dat lukte niet omdat ze de zijkanten van de weg met een dikke laag puin en gravel breder hadden gemaakt (niet zo handig in het regenseizoen) en de auto daarin weggezakt was, lag de weg nu veel hoger! Shit, hoe komen we hier weer uit. Ondertussen stonden er wel 15 schreeuwende “beste stuurlui aan wal” maar onze George bleef onder dit vocaal geweld van alle andere safaridrivers uiterst kalm. Op een gegeven moment zijn we met een man of tien aan de andere kant van de greppel gaan staan om het dak van de auto recht te houden zodra deze weer weggesleept werd en na vijf pogingen kregen de banden plotseling weer grip en we waren eruit, de auto stond weer met vier banden op het pad. Het moet niet gekker worden deze trip! Wat staat ons nog meer te wachten? 
Helaas liep het voor de hyena minder gunstig af. Die heeft het niet gered. De oorzaak een gebroken rug dus de artsen hebben hem/haar in laten slapen! Jan hoorde dit toen alle stuurlui druk tegen elkaar aan het schreeuwen waren van de dierenarts die ook even polshoogte kwam nemen bij dit vreemde safari oploopje.

We vervolgden onze weg naar de crater. Wordt vervolgd.